محدوده روشن : 23

تمرین و نمایش اقتدار :

 سال 63 دشمن جنگ شهرها را درحال شدت دادن بود و برای روحیه دادن  به مردم نمایش اقتدار نیروزهای رزمنده با توجه به عدم موفقیت چشمگیر در عملیات های رمضان ،والفجر مقدماتی ، والفجر یک و خیبردر دستور کار قرار گرفت ؛ با توجه به نزدیکی و درپیش بودن 22بهمن سالروز پیروزی انقلاب اسلامی در جهت نشان دادن اقتدار نیروهای رزمنده سپاه و بسیج در کنار ارتش جمهوری اسلامی نیروهای تیپ امام حسن مجتبی (ع) مشغول تمرین رژه شدند.

دستگاه های موزیک ،طبل و سنج تهیه و برای متمایز شدن یگانها ، لباسها پلنگی،بادگیرهای متفاوت و تجهیزات نظامی متنوع و متناسب با روز در اختیار یگانهای مختلف گردید که البته بسیاری از این امکانات از طریق برخی افراد خیر در اختیار یگان قرار گرفت. گروهان های کربلا و  امام حسین ع  که ما عضو آن بودیم لباس پلنگی زرد رنگ، گروهان سیدالشهدا(ع) بادگیر  سبز رنگ، گروهان ابوالفضل(ع) بادگیر زرد و... شروع به تمرین رژه در ساعت های مختلف روز نمودند و حتی گاهی این تمرین در ساعت 2 نیمه شب در پلاژ اندیمشک شد که می خواستند به هر صورت نیروها را کاملا آماده نمایند.

تمرین رژه زمان و ساعت خاصی نداشت و باید به صورت مستمر نیروهای بسیج و سپاه که اصلا در عمرشان چنین تمریناتی را انجام نداده بودند در فاصله کمی فراگرفته و آماده رژه در کنار ارتش جمهوری اسلامی که ماهها از دوران خدمت خویش را صرف آن می کردند در مراسم رسمی رژه بروند و برای نظارت بر مراسم فرماندهان تیپ سرزده به محل استقرار آمده و گاهاً خود نیز در پیشاپیش نیروها برای جدی گرفتن کار قرار گرفته تا بتوانند مراسمی در خور بچه های جنگ ارایه دهند چون در بیرون ما به عنوان بچه هایی که با نظم بیگانه ایم و نمی توانیم به صورت جمعی و رسمی در قالب یگان رزمی نظم خود را به رخ جهانیان بکشیم معرفی شده بودیم.

سرانجام 22 بهمن 63 فرارسید و نیروهای تیپ توسط اتوبوس ها به اهواز انتقال داده شدند در حالی که سایر یگان های سپاه و ارتش نیز حضور داشتند؛ در اهواز نیروهای امام حسن مجتبی(ع)  خوش درخشیدند و توانستند علی رغم تبلیغ این امر که بسیجی بی نظم بوده و قابلیت به کنترل در اوردن آنها در قوانین و مراسمات رسمی وجود ندارد در اینجا این قائده به هم ریخت و ما شاهد یکی از بهترین رژه های بسیجی ها در کنار نیروهای کلاسیک آموزش دیده و سازمان یافته ارتش جمهوری اسلامی،ژاندرمری و شهربانی باشیم . زحمت این تلاش و سازماندهی کردن نیروها در طی آماده سازی برای رژه روی دوش حسین کلاه کج، حاج نعمت اله سعیدی، محمد دزفولی و سایر فرماندهان سخت کوش امام حسن(ع) بود.پس از برگزاری رژه نیروهای تیپ برای استراحت و مرخصی به مدت چند روز به شهرستان های خویش رفته و توانستیم با روحیه بهتر به سایت برگردیم ، در برگشت شاهد جنب و جوش فرماندهان  و واحد های اطلاعات عملیات بودیم که نشان از قریب الوقوع بودن عملیات جدید و سالیانه  را می داد.

تشکیل گروهان غواصی  ذوالفقار

مدتی قبل از فرا رسیدن زمستان زمزمه تشکیل یک نیروی زبده برای خط شکنی عملیات آینده پیش آمد و در میان گروهان های رزم اقدام به شناسایی نیروهای زبده از لحاظ جسمی نمودند و تعداد زیادی از آنها از میان نیروهای رزمی جدا شده و برای انجام سازماندهی ،تجهیز و آموزش های مورد نیاز به پادگان پلاژ اعزام شدند ، من نیز مثل بسیاری از برادران دیگر تمایل داشتیم تا با قرار گرفتن در میان کادر این گروهان خط شکن حضورمان در عملیات آتی را تضمین نماییم اما مانع شدند و استدلال آنها هم این بود که اگر سیاست درهای باز را اجرا نماییم عملاً گروهان های رزم دیگر خالی از نیروهای کیفی شده و با مشکل روبرو می شویم و تنها عامل تسکین دهنده که سبب شد تا این وضعیت را تحمل نماییم ماندن اکبر دهدار و یونس ستونه به عنوان فرماندهان دسته بود و با رفتن آنها نیز از سوی فرماندهی یگان مخالفت شده بود.فرماندهی گروهان ذوالفقار برادر علی شیخ رباط و معاونین وی برادران داود دانایی و کیانی بود.

در پلاژ نیروهای گروهان ذوالفقار تحت آموزش های ویژه غواصی و تکمیلی برای عبور از موانع تحت هدایت مستقیم فرماندهی تیپ بودند که توسط برادران واحد آموزش اجرا می شد و با اتمام دوره این نیروها در سالنی حد فاصل دژبانی و ساختمان های ستادی تیپ که حفاظت،تدارکات و تعاون بودند مستقر شدند و این روزها همه آماده شنیدن خبری خوش برای عملیات سالیانه و حضور در آن بودند .

#محدوده_روشن_23

#نجف_زراعت_پیشه

#تیپ_15_امام_حسن_مجتبی

#رژه_22_بهمن_اهواز

#گروهان_خط_شکن_ذوالفقار

http://telegram.me/safeer59

اخلاق داوودی

راوی: عبدالصاحب مرائی

آشنایی من با داوود دانایی آبان سال۱۳۶۲ با اعزام به جبهه شروع شد و جبهه را بخاطر داوود دوست داشتم ، جاذبه عجیبی داشت ، طوری شده بودکه مرخصی ها هم باهم بودیم،  درمنزل پدری با دیگر برادران وخواهرانش زندگی می کرد ؛ خانواده پر جمعیتی بوده و گاهی اوقات به منزلشان می رفتم و می دیدم درمنزل شستن لباسها و ظروف آشپزخانه و دیگر امور منزل را خودش انجام می داد و این رفتار برای من که نوجوان بودم باعث تعجب شده بود و خانواده وی هم نمی توانستند جلوی او را بگیرند.

لحظه به لحظه سایر نیروهای اعزامی و دیگر دوستانم جذب داوود  شده و این مسئله سبب حسودیم می شد ، کم کم همه سعی می کردند اخلاق برجسته و پسندیده داوود را درون خویش پیاده کنند.اگر فردی از همرزمان کار سخت و دشواری را انجام می داد دوستان او می گفتند شما هم انگار داوودی شده اید!!

 

ادامه نوشته