یک برادر و هشت خواهر
بیاد غلامرضا مظفری و همه شهدای مفقودالجسد
زمستان سال ۶۱ عملیات والفجر مقدماتی وقتی غلامرضا برای آخرین بار به جبهه رفت پدر ومادرش دیگرخوراکشان شده بود گریه....
پدر دیگر دل و دماغ رفتن به مغازه را هم نداشت و وقتی هم می رفت یک کرسی (چهار پایه) را درپیاده رو می گذاشت تاشاید بتواند از دور دست برگشت فرزندش از جبهه را ببیند....
عملیات که آغاز گردید در منزل غلامرضا هم شور وغوغایی بود و پدر به هرکس که می توانست زنگ می زد و متوسل می شد تا شاید خبری از فرزندش کسب نماید........
وقتی خبر مفقودی غلامرضا به آنان رسید روز و شب خوراکشان شده بود گریه وناله .....
بعلت اینکه غلامرضا مفقود الجسد بود آنها قبری برای فرزندشان نداشتند تا بتوانند آنجا خودرا اندکی تسکین داده و آرام نمایند....
دیگر کسی لبخند از چهره آن پدر و مادر ندید و حاجی دیگر مغازه رفتنش به زور بود و وقتی هم که می رفت آنجا از دوستان غلامرضا در خصوص فرزندش می پرسید......
چهلم غلامرضا تقریبا مصادف شده بودبا عید ۶۲ و آن سال و دیگر سالها دیگر عیدی درمنزلشان نبود و موقع تحویل سال همه گریه می کردند....
تابستان ۱۳۶۲چند ماهی بود که از مفقود شدن غلامرضا گذشته بود و هنوز خبری از او نبود ؛ پدرش می گفت : شاید او زخمی شده و برگردد و نمی خواست شهادت وی را باور نماید.......
تابستان گرم خوزستان، زمانی که کولرهای گازی قدیمی روشن می‌شدند، دیگر صدای زنگ یا در خانه هم، به گوش ساکنین که در اتاق ها بودند نمی‌رسید و پدر و مادر او به خاطر این که اگر غلامرضا بیاید پشت در معطل نشود شبها در حیاط می نشستند و تا صبح با هم حرف می زدند و گریه می کردند...
یک شب خواهران متوجه شدند که پدر ومادر در اتاقی که کولر داشت نیستند ، دنبالشان که گشتند، آنها را در حیاط، دیدند که روی زمین، داخل ایوان، همان‌جایی که باد گرم کولر بیرون داده می‌شد نشسته اند و داشتند آرام آرام گریه می کردند......
وقتی از آنان سوال نمودند که چرا نیمه شبی اینجا نشسته اید؟ گفتند:داخل که هستیم حس می نمائیم انگار درب منزل را می‌زنند ؛ اگر غلامرضا بیاید و کلید نداشته باشد، ما صدای در را نمی‌شنویم و می‌ماند پشت در تا صبح و هوا گرم است، اذیت می‌شو ؛ .هر دو همانجا نشسته تا شاید فرزندشان برگردد ویک وقت پشت در نماند....
آنان طاقت اینکه خودشان در زیر کولر بخوابند و پیکر فرزندشان در خاک گرم خوزستان باشد را اصلاً نداشتند و مدتی بیشتر نتوانستند دوری پسرشان را طاقت بیاورند و رفتند پیش فرزندشان تا شاید پیش او آرام گیرند.
دو سال بعد از پایان جنگ در مرداد ۱۳۶۹ وقتی اسرا برگشتند خیلی از پدران و مادران شهدا از فراق فرزندانشان دق کرده بودند ، چه کسی می‌داند جنگ چه سختی هایی داشت و چه خانواده هایی از دوری فرزندشان دق مرگ شدند و چه خانواده هایی تنها پسرشان را دادند ....
هنوز جنگ برای عده ای تمام نشده است....
خانواده هایی که پیکر مطهر فرزندشان به دستشان نرسیده وهنوز چشم انتظارند...
جانبازانی که درآسایشگاههای اعصاب و روان فکر می کنند هنوز جنگ است و هرلحظه خواب بمباران را می بینند....
جانبازان قطع نخاعی که سالهاست روی تخت خوابیده اند....
و جانبازان شیمیایی که با کپسول اکسیژن نفس می کشند....
موج انفجاری ها که هر لحظه در خانواده آنان غوغایی است.....
بازماندگان جبهه جنگ که در فراق دوستان و رفقای خویش می سوزند و می سازند.......
و
بی اعتنایی مسئولان که داغ خانواده شهدا ، ایثارگران و بازماندگان روزهای دفاع مقدس را تازه تر می کند و حیف و دریغایی که بر زبان جاری است .........
#غلامرضا_مظفری
#فرهنگ_ایثار_شهادت
#فراموشی_ایثار
http://telegram.me/safeer59
http://Www.Safeer.blogfa.com
از جنگ و دفاع مردم ایران می گویم برای انتقال تجارب و پیشگیری از جنگی دیگر و این که جنگ آخرین راهکار جهت رسیدن به منافع ملی می باشد......